16. Masakra w Seaford...

OSTATNI ROZDZIAŁ! :D

Wszystko wokół traci na znaczeniu, gdy twój czas zatrzymuje się w miejscu. Obserwujesz upadek i cierpienie osoby, którą kochasz. Nie wiesz, co możesz zrobić. Jak uratować kogoś na kim ci zależy. Możesz tylko czekać z założonymi rękami…

Kim właśnie w tej chwili tak się czuła. Nie mogła mu pomóc, patrzyła tylko jak cierpi. Jego ból, było też jej bólem. Patrzyła jak Brewer, raz po raz podnosi się coraz bardziej zakrwawiony. Miał małe szanse, żeby wygrać, ale jego przeciwnik też nie był w najlepszym stanie. Cały we krwi. Crawford dotknęła ręką lustra, jakby czekała, że ktoś tu podejdzie. Dotknęła ręką ust, po czym przyłożyła go do szyby. Ramirez cały czas na nią patrzył, ale już nie z szyderczym uśmiechem, tylko ze współczuciem. Blondynka cichutko szlochała, trzymając ręce na lustrze.

- Kocham cię… - wyszeptała cicho, choć wiedziała, że w niczym to nie pomoże. Dla niej i Jacka nie było ratunku. Dziewczyna zdała sobie sprawę, że zaraz umrze. Nagle usłyszała niski wrzask. Zobaczyła jak z Jacka stopy wystaje jakiś metalowy przedmiot. Chłopak wił się po całym ringu, a ludzie na trybunach zaczęli panikować. Orczyk chciał do niego podejść, a Brewer dobrze wiedział, że centralnie naprzeciwko jest wybrzuszenie w belce. Gdy olbrzym się do niego zbliżył, szybko wykonał kołyskę i uderzył Orczyka z całej siły. Ten poleciał na belkę i upadł, już się nie podniósł. Kim momentalnie wstała, właśnie zdarzył się cud! Jack wygrał! Wygrał! I przeżyje! Blondynka odwróciła się w stronę Ramireza, ale go tam nie było. Nagle poczuła uścisk na szyi.

- Idziesz ze mną! – przerażona dziewczyna myślała o tym, jaką śmierć zada jej bandyta. Cały czas myślała o przyjaciołach, o rodzicach, z którymi się nie pogodziła. Zamknęła oczy i zaczęła myśleć o tym, co już minęło…

- Już. – zdezorientowana Kim spojrzała na swoją stopę. Była w gipsie.

- Dziękuję! – wyszła przed gabinet, a na korytarzu siedział Jack. Spojrzał na blondynkę śmiesznym wzrokiem, jednak to nie rozśmieszyło dziewczyny. Patrzyła na niego zimnym wzrokiem, pełnym nienawiści, mimo że jej pomógł.

- Nawet nie myśl, że po tym, że mnie zaniosłeś do szpitala, to ci wszystko wybaczę. Uwierz mi, że ja łatwo nie zapominam.

- Tak, tak. Możesz już skończyć. – znów wrócił ten zimny i pusty Jack. Ten, który odpowiadał na zaczepliwe teksty Crawford. Chłopak widział, jak dziewczyna kipi ze złości, co jeszcze bardziej motywowało do działania.

– Słuchaj  Kimberly. Nie obchodzi mnie twój los. Dla mnie mogłaś sobie sama iść do tego szpitala.

Nie wiem, czy zauważyłaś, ale w dojo była moja siostra. Chciałem być miły. – usłyszał warkot dziewczyny. – O odzywa się Kajtek. – Crawford zacisnęła ręce w pięści. Miała wielką ochotę pobić Jacka.

- Masz szczęście, że mam nogę w gipsie Brewer. Ugh! Nienawidzę cię! – chłopak spojrzał obojętnym wzrokiem na dziewczynę. Miał po dziurki jej ciągłego gadania. To było jak wielki hałas na autostradzie. Po prostu nieprzyjemne dla uszu.

- Oh zamknij się Kajtek! – ruszył w stronę wyjścia.

Blondynka mimo iż szła na pewną śmierć, uśmiechnęła się delikatnie, wspominając stare czasy, gdy jeszcze ona i Jacka się nienawidzili. Kiedy to uczucie przerodziło się w miłość? Sama tego nie wiedziała. Każdy krok stawał się jak cierpienie. Delikatne wzniesie, schody.

- Podejdź! – podeszła do okna i zobaczyła wszystko z góry… Całą masakrę…

Sara stała w gotowości razem z Miltonem i Julią. W ich organizmach adrenalina buzowała niesamowicie. Mieli tylko jeden cel: Odbić Kim! Nie ważne jakie będą konsekwencję. Brewer nie mogła patrzeć, jak torturują jej brata, ale gdy Orczyk się nie podniósł, a Jack zaczął skakać z radości. To była oznaka jednego. Sara przyłożyła zegarek do ust.

- RUSZAMY! – krzyknęła i wszyscy wtargnęli do środka. – Nie ruszać się! – krzyknęła wystawiając pistolet przed siebie. Ludzie wokół zaczęli panikować i uciekać, jednak Brody i Jerry obstawiali oba wejścia. – Na podłogę! Zostają tylko ludzie Ramireza! Bo inaczej wszyscy zginiecie! – Julia rzuciła Jackowi czarną podkoszulkę, a Mika podała mu broń. Przed nimi stało około trzydziestu, może czterdziestu ochroniarzy i pracowników Jorge’a.

- Gdzie Kim? – Jack nie potrafił się opanować, a gdy przed szereg wyszedł Carl, było blisko by wystrzelił.

- Kim… to ta blondynka, tak? Jayden ją ma i zaraz ją weżmie w obroty! – zaśmiał się, a wtedy Jack strzelił mu kulkę prosto w serce. Carl padł na ziemię, a z jego ust zaczęła lecieć krew. Ludzie Jorge’a delikatnie cofnęli się do tyłu, co spowodowało kolejny strzał Jacka, którym powalił wielkiego ochroniarza. Można ująć to tak… zaczęła się rzeź. Banda Wasabi była jakby w swoim żywiole.

- To jak gra komputerowa! – krzyknął Milton, zadając cios nożem kolejnemu bandycie. Szło mi bardzo dobrze, wręcz idealnie, gdyby nie fakt, że nigdy nie było Ramireza. Sara rozejrzała się dookoła i zobaczyła go. Stał oparty o ścianę, przypatrując się krwawej walce. Czekał na to, aż ktoś go załatwi. Jakież to żałosne! Dziewczyna po kolei karczowała ludzi, jakby byli z siana.

- Ramirez! – mężczyzna spojrzał w jej stronę. Uśmiechał się głupi, jakby zobaczył Stwórcę. Szatynka spojrzała na niego z ukosa, nigdzie nie było Kim. – Gdzie Kim? – znów tylko uśmiech.

- Nie ma jej… już jest po tamtej stronie! – zaśmiał się i jego uśmiech rozniósł się po całej hali. Wszyscy przystanęli, tylko nie Jack. Sam zabił już około dwudziestu.

- Coś jej zrobił? – te słowa zatrzymały chłopaka. Cały zakrwawiony, z przedziurawioną nogą stał jak słup. Jego oczy zwężyły się do rozmarów oczu kobry.

- Bierz go Sara! – nim Jorge zdążył się ruszyć, Sara go zablokowała. Mika i julia przygotowały krzesło i sznur. Brewer posadziła go na krześle i przywiązały we trzy bardzo mocno. Grace i Milton załatwili resztę, a Jerry i Brody zastawili wejścia. Dziewczyny ustały nad Ramirezem, nie zdając sobie sprawy, że tuż za nimi ucieka Melanie. Jednak refleks Jerry’ego nie pozwolił na ucieczkę córce bandziora.

- Dokąd? – spytał słodkim głosem. Dziewczyna zaczęła się cofać, lecz tuż za jej plecami stał Brody.

- Nie uciekniesz! Szykuj się! Za wszystko co zrobiłaś! – Brody przyłożył pistolet do pleców dziewczyny, a Martinez do czoła. – Na trzy, Jerry!

- Raz… - Jerry zaczął odliczanie, a Melanie zaczęła się cała pocić. Miał przed sobą wizję piekła i to jak będzie cierpieć, po tym co zrobiła.

- Dwa… - teraz Brody się odezwał. Razem z Jerry’m wypawiedzieli ostatni wyraz w życiu Melanie Blue.

- Trzy… - obaj wystrzelili, a Melanie padł na ziemię, wypłuwając krew z ust. Spokojnie odeszli od zwłok dziewczyny. Prz krześle na zmianę Sara, Mika, Julia i Grace dawały w twarz ( z pięści ) Ramirezowi.

- Za Jacka! – wrzasnęła Sara.

- Za Jerry’ego! – teraz Mika.

- Za Miltona! – Julia porządnie mu przywaliła, aż krzesło odleciało, ale Milton stał z nim i je złapał.

- Za Brody’ego! – Grace wrzasnęła, a jej miejsce już zajęła Sara.

- Za rodziców! – teraz Mika wyjęła pistolet, jak i pozostałe dziewczyny. Teraz mówiły wolno i delikatnie.

- Za Kim… - wystrzeliły, a Ramirez zginął z oczami otwartymi, w których nawet po śmierci można było dostrzec ból i pogardę.

Jack szukał Kim. Nie było jej za lustrem weneckim, więc postanowił poszukać gdzieś indziej. Niestety nie mógł niczego znaleźć. Już miał się poddać, gdy usłyszał wrzask… KIM! Ruszył w kierunku, z którego dochodziły wrzaski. Skakał co trzy schodki, byle jak najszybciej dostać się do blondynki. Wpadł do pomieszczenia z oknem jak strzała. Jayden właśnie siedział na Kim i próbował ją rozebrać. Rozzłoszczony Jack zrzucił go z Crawford i uderzył pięścią.

- Jak miło! Jack przyszedł na pomoc! Szkoda, że tak późno! – wymierzył w niego pięścią, jednak Jack szybko ją zablokował, wykręcając rękę Jaydenowi tak mocno, że usłyszał trzask kości. Bandyta wrzasnął, a Brewer to wykorzystał. Pchnął go z całej siły na szybę, a ten wyleciał z łoskotem w dół, jakieś dziesięć metrów w dół. Roztrzaskał sobie czaszkę, a wszyscy na dole spojrzeli na uśmiechniętego Jacka. Ten delikatnie odszedł od okna i szybko podbiegł do Kim. Wziął ją na ręce i namiętnie pocałował. Dziewczyna obięta przez chłopaka, uwiesiła ręce na jego szyi i zaczęła bawić się jego włosami. Ich języki walczyły o dominację, ale tym razem wygrała Kim. Delikatnie zaczęła przygryzać język chłopaka. Gdy oderwali się od siebie, Kim mocno się do niego przytuliła.

- Tak za tobą teskniłam! Jack… ja się bałam…

- Ja też Kimmy, ja też. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałem cię zobaczyć… Kocham cię!

- Ja ciebie też! – Jack delikatnie pocałował Kim, gdy do środka wtargnęła reszta.

- KIM! KIM! KIM! – cała paczka podbiegła do dziewczyny. Gdy Jack postawił ją na ziemi, dziewczyna lekko się zachwiała i prawie upadła.

- Musimy iść do szpitala! – polecił Jack, wziął dziewczynę na ręce i wyniósł z budynku.

- Mamy dobre wieści! – lekarz uśmiechnął się miło do dziewczyny. – Nic ci nie jest. Po prostu dziecko miało za dużo stresu! – znów się uśmiechnął. Jack siedzący obok popatrzył na dziewczynę z uśmiechem. Tylko ona nie wiedziała o co chodzi w tym stwierdzeniu.

- Czy pan sugeruje, to co myślę? – spytała przerażona.

- Tak, Kim jesteś w ciąży! Gratuluję! – powiedział wesoło i wyszedł. Blondynka spojrzała z wyrzutem na Jacka.

- Wiedziałeś?

- Tak! Aiden mi powiedział. – uśmiechnął się do dziewczyny. – Rozumiesz? Będziesz mamą, a ja tatą. Będziemy rodzicami, a nasze małe dzieciątko NIGDY nie zazna krzywdy.

- Jack ja…

- Ciii… przejdziemy przez to razem. Na zawsze! – delikatnie pocałował dziewczynę.

- Na zawsze…

Tak prezentuje się ostatni rozdział tej historii! :D dziękuję, ze byłyście tu ze mną :D Kocham was ♥ nowa historia już niebawem :D jak widzicie zmieniłam szablon :D więc żegnam się z tym opowiadaniem ( jeszcze będzie epilog xd ) i zaczynam nową historię :D Liczę na komentarze. Chce zobaczyć ile osób to czyta :D anonimy też niech komentują, tylko podpiszcie się imieniem albo pseudo :D kocham was ♥