12. Strata...

Krótki, ale musi być xd

Kim siedziała i wywracała oczami przed Dyrektorem. Miała kazanie od prawie dwudziestu minut! Blondynka żuła gumę, miała założoną nogę na nogę i ubrana była czerwoną bluzkę odsłaniającą brzuch, na to koszula zawiązana tak, że ciągle pokazywała pępek, czarne szorty. Na nogach miała niebieskie vansy, na lewym nadgarstku czerwona bransoletka z XOXO, a na prawym gromada czarnych i niebieskich bransoletek oraz czerwone paznokcie. Na kolanach trzymała czrny plecak w białe kropki. Uczesana była w warkocz od początku głowy, na końcu związany w fikuśnego koka.

- Rozumiesz, Kim? Nie możesz się bić z byle powodu!

- Przepraszam, Claus, ale ona mnie obraziła!

- Melanie? Nie możliwe…

- Ugh! Nie ważne! Jaka kara? – Dyrektor spojrzał na nią spod okularów a la Harry Potter.

- W sobotę przyjdziesz do kozy… - Kim skrzywiła się. – Na 7:00! – teraz się uśmiechnęła.

- Będę na 12:00! Pa Claus!

- Kim! – dziewczyna wyszła z gabinetu i skierowała się na biologię, gdy weszła do klasy, wszyscy spojrzeli na nią. Chłopaki głównie na jej nogi. Nauczycielka odeszła od tablicy.

- Jak pogawędka z panem Dyrektorem? – blondynka spojrzała na Melanie, która siedziała z Jackiem ( oboje udawali, że dalej są razem, dla Blue było to jeszcze lepsze ) i uśmiechnęła się zwycięsko. Dziewczyna miała podbite oko, pełno siniaków na twarzy i rozciętą wargę.

- Ależ oczywiście! Powiedział, że nie powinnam się tak zachowywać. – uśmiechnęła się do nauczycielki.

- I co wywnioskowałaś?

- Że mam go głęboko w…

- KIM!

- Już nic nie mówię!

- Siadaj! – Kim udała się do ławki z wielkim uśmiechem i przybiła z Jerrym piątkę. Usiadła do Miki i zaczęły się śmiać. Grace – kujonka z którą Kim siedziała, gdy przyszła Melenie zaczęła się z nimi zadawać. Stała się pewniejsza siebie i trochę niegrzeczna. Teraz siedziała przed nimi z Julią ,Miltona nie było w szkole (!), wszystkie cztery śmiały się cicho.

- Proszę pani powinna pani jej dać kozę! – krzyknęła Melanie. Jack, Jerry i reszta spojrzeli na nią z niedowierzaniem.

- Melanie… i tak już ma…

- Zabiję cię! – krzyknęła Kim i rzuciła się na Blue.

- Czy ty zawsze jak się z kimś musisz bić, to wprawiać ich w taki stan, że jeszcze jedno twoje uderzenie i wylądowaliby w szpitalu? –pielęgniarka patrzyła na nią z niedowierzaniem. Crawford stała niewzruszona nad „biedną” Melanie. Jack stał obok i miał ochotę przytulić Kim.

- Przepraszam panią, mogę zabrać Crawford? – spytał, a Kim spojrzała na niego dziwnie.

- Dobrze. – oboje wyszli, a Jack spojrzał na dziewczynę trochę przepraszająco? To nie w stylu wielkiego Jacka Brewera!

- Słuchaj! Nie możesz zadawać się…

- Nie będziesz mi nic zabraniał! Co ty sobie wyobrażasz? Najpierw… - nie zdążyła skończyć, gdyż Jack wpił się w jej usta. Minęły dwa tygodnie, kiedy ostatnio się całowali na imprezie u Jerry’ego. Do tej pory Jayden stał się jej… można powiedzieć, że przyjacielem. Teraz jednak liczyły się dla niej cudowne usta Brewera. Jego język delikatnie wsunął się w jej usta i teraz jeździł po jej podniebieniu.

- Stop! – odezwała się od niego. – Co ty robisz? Odbiło ci? Jak ja cię nienawidzę!!! – krzyknęła, gdy nagle po całej szkole rozniósł się dźwięk dzwonka, oznaczającego koniec lekcji. – Przepraszam, idę do mojego przyjaciela!

- Niby kogo?

- Jaydena! – na te słowa Jack zamarł, jak ona mogła z nim… o boże!

- Kim! – jednak dziewczyna była już koło wroga chłopaka.

- Hej! Idziemy! – pocałowała go w policzek.

- Jasne! – ruszyli ze szkoły.

Kim szła z Jaydenem do domu, wtedy chłopak skręcił z nią w jakąś ulicę.

- Jayden, dokąd idziesz? – ten zaśmiał się szyderczo i spojrzał na nią dziwnie.

- Przepraszam, tu twoja drogą się kończy… - gdy to powiedział, Kim poczuła mocne uderzenie w głowę i potem tylko ciemność.

Cała paczka Wasabi siedziała u Jacka w salonie. Brewer chodził niespokojnie z kąta w kąt.

- Oni ją porwą! – wrzasnął nagle. Przyjaciele spojrzeli na niego i dobrze wiedzieli, że mówi prawdę. Kim była w niebezpieczeństwie.

- I co teraz?

- Będę walczył z Orczykiem… - Sara spojrzała na niego przerażona.

- NIE!!! Nie możesz! Przecież on cię zabiję. Pamiętasz! Ledwo wygrałeś z Loganem, a ten jest jeszcze lepszy i większy.

- Ale Kim! Muszę! – wyjął telefon z kieszeni. Wybrał numer Ramireza. Odebrał niemalże od razu.

| Rozmowa telefoniczna |

R: Jack jak super, że dzwonisz!

J: Będę walczył!

R: To dobrze! Kim będzie chciała ci coś powiedzieć

( z daleka)

K: Nie! Jack! Nie! W ogóle o co chodzi! Ale Jack nie rób tego! Ał! ( głuchy trzask )

J: Zostaw ją!

R: Do zobaczenia!

Jack stał na środku pokoju przerażony.

- No i? – spojrzał na nich pustym wzrokiem, jakby stracił właśnie kogoś cennego – tym kimś była Kim.

- Mają ją… Muszę walczyć! – cała paczka zamilkła wpatrując się w ścianę.

- Muszę iść! Towar czeka… Spróbuję się dowiedzieć, gdzie jest Kim. – Jerry w mega szybkim pępie wybiegł z domu.

- Czyli…

- Tak. Ramirez jest moim, Jerry’ego i Miltona szefem… - wszyscy spojrzeli na otwarte drzwi, które zostawił Jerry. Mieli nadzieję, że choć trochę się dowie…

I jak może być? xd Mam nadzieję, że tak xd powiem tyle, że nie znajdą Kim do ostatniego rozdziału :D Kocham was ♥