04. Życie jest skomplikowane...

Oto czwarty rozdział! ;D Miłego czytania! ;D 

Zdziwiona Kim czekała na założenie gipsu. Nie mogła pojąć, czemu Jack jej pomaga. To nie było w stylu chłopka, tego pewnego siebie i żałosnego chłopka. Wielki skate pomaga ludziom, zabójca chce odpokutować swoje grzechy? To przeczy wszelkim prawom! Dziewczyna przez cały czas myślała nad zachowaniem Brewera.

- Już. – zdezorientowana Kim spojrzała na swoją stopę. Była w gipsie.

- Dziękuję! – wyszła przed gabinet, a na korytarzu siedział Jack. Spojrzał na blondynkę śmiesznym wzrokiem, jednak to nie rozśmieszyło dziewczyny. Patrzyła na niego zimnym wzrokiem, pełnym nienawiści, mimo że jej pomógł.

- Nawet nie myśl, że po tym, że mnie zaniosłeś do szpitala, to ci wszystko wybaczę. Uwierz mi, że ja łatwo nie zapominam.

- Tak, tak. Możesz już skończyć. – znów wrócił ten zimny i pusty Jack. Ten, który odpowiadał ja zaczepliwe teksty Crawford. Chłopak widział, jak dziewczyna kipi ze złości, co jeszcze bardziej motywowało do działania.

– Słuchaj  Kimberly. Nie obchodzi mnie twój los. Dla mnie mogłaś sobie sama iść do tego szpitala. Nie wiem, czy zauważyłaś, ale w dojo była moja siostra. Chciałem być miły. – usłyszał warkot dziewczyny. – O odzywa się Kajtek. – Crawford zacisnęła ręce w pięści. Miała wielką ochotę pobić Jacka.

- Masz szczęście, że mam nogę w gipsie Brewer. Ugh! Nienawidzę cię! – chłopak spojrzał obojętnym wzrokiem na dziewczynę. Miał po dziurki jej ciągłego gadania. To było jak wielki hałas na autostradzie. Po prostu nieprzyjemne dla uszu.

- Oh zamknij się Kajtek! – ruszył w stronę wyjścia. Zrezygnowana Kim weszła do gabinetu pielęgniarki.

- Przepraszam, mogę dostać kulę?

Jerry siedział na ławce i obcinał sobie paznokcie. Milton czytał książkę, tak samo jak Julia, a Mika malowała pazurki.

- Jerry! Z daleka ode mnie z tymi szponami! – krzyczała Finkle, która brzydziła się paznokciami towarzysza.

- O! całowanie moich ust ci nie przeszkadza, a moje paznokcie to już tak?! – z gardeł Miltona i Julii wydał się okrzyk Fuuuj! Zrezygnowana Mika wróciła do malowania. Nagle do dojo wparowała Kim.

- Jak ja go nienawidzę! Palant!

- A kto jest tym palantem? A niech zgadnę… Jaaaack! – całe dojo zachichotało, po tym jak Mika wyciągnęła samogłoskę w imieniu Jack.

- Tak bardzo śmieszne! Fagas najpierw zaniósł mnie na rękach do szpitala, a potem nawrzeszczał na mnie i sobie poszedł.

- Kim… - do rozmowy wtrącił się Krupnick. – Moim zdaniem… to ty zaczęłaś. Jak zawsze!

- Zamknij się! – rudzielec z przerażeniem wycofał się do tyłu.

- Przepraszam was! To nie wasza wina. Muszę iść! Pa! – nie czekała na odpowiedź przyjaciół, tylko ruszyła.

Na cmentarzu Nie było nawet żywej duszy. Jack jak w każdym miesiącu ( dokładnie 12 każdego miesiąca ) szedł na grób Iana Crawford. Stał nad małym grobkiem trzynastolatka, który nie powinien zginąć. Położył na grobie białą róże i pomodlił się. Spojrzał jeszcze na zdjęcie chłopca i odwrócił się. Ze mgle ( gdyż zaczęła się tworzyć ) zobaczył postać Kim.

- Jak często tu przychodzisz?

- 12 każdego miesiąca. – dziewczyna uśmiechnęła się drętwo.

- Nigdy cię nie widziałam.

- Nie mogłaś widzieć. Zawsze szedłem za tobą, a gdy ty odchodziłaś, ja przychodziłem. – Crawford nie potrafiła się nie uśmiechnąć. Uświadomiła sobie, że Jack nie jest taki zły. – Czemu się uśmiechasz? – chłopak też się uśmiechał. Odsunął się od nagrobka, a przysunął się do Kim.

- Bo okazało się, że nie jesteś dupkiem…

- Miło wiedzieć. – zaśmiali się i spojrzeli na siebie.

- I tak cię nie polubię! – Jack pokręcił z niedowierzaniem głową. Spojrzał na Kim, a potem na jej gips.

- Fujara! – dziewczyna zrobiła wielkie oczy i zaśmiała się. Nie potrafiła się w obecnej sytuacji nie śmiać. Sam widok umęczonego Jacka sprawiał jej przyjemność. W tym czasie, gdy Kim rozmyślała, Jack zdążył już wyjść z cmentarza.

- Czas na randkę z Lorie! – zaśmiał się i ruszył do centrum, gdzie czekała na niego kolejna już dziś dziewczyna…

W domu Rudy’ego panował chaos. Sensei młodzieży nie mógł nic znaleźć. Właśnie szykował się na randkę z panią Bailey ( czyt. Beili ). Nie potrafił się nie stresować. Jak Jack radzi sobie z tyloma dziewczynami i nie boi się, że zawali? Rudy podziwiał swojego ucznia i jego pewność siebie. Nagle drzwi jego mieszkania się otworzyły.

- Co tu się stało? – w drzwiach stała Mika i Julia. Za nimi stali Jerry i Milton. Ten pierwszy trzymał w ręku wyprane kanty.

- Szukałem tych spodni! – gestem ręki pokazał na spodnie w rękach Latynosa.

- Trzymaj! – Rudy zaciągnął spodnie. Dziewczyny zbliżyły się do niego, ułożyły ładnie fryzurę i poprawiły ubiór. Sensei wyglądał jak prawdziwy gentleman. Blondynki uśmiechnęły się do niego.

- Yo Rudy wyglądasz super! – Gillespie uśmiechnął się do podopiecznych. Był już gotowy. Zarówno emocjonalnie jak i fizycznie…

Jack siedział właśnie w knajpie Phila. Lorie szczebiotała, denerwując przy tym Brewera.

- Mogłabyś na chwilę zamilknąć?

- Nie Jackie. Przyszłam tu, żeby ci powiedzieć, że cię kocham i chciałabym być z tobą. – wyznanie dziewczyny zbiło chłopak z tropu. Miał wątpliwości, nie chciał się na „stałe” wiązać z Nią.

- Przykro mi, ale raczej nic z tego nie będzie. – Lorie patrzyła na bruneta z niedowierzaniem, a potem uciekła z płaczem. Jack nie miał ochoty nawet patrzeć jak dziewczyna odchodzi. Nie miał ochoty i tyle! Brewer był niby pełnoletni, ale jeszcze nie był dość stabilny w uczuciach. Może to wina rodziców, którzy ciągle się kłócą. Ostatnio Jack podsłuchał ich rozmowę, w której wspominali o rozwodzie. Dla chłopak może to byłoby lepsze? Ciągle kłótnie nie należały do przyjemności. On i Sara mieli często dość swoich rodziców. Jego siostra raz chciała nawet popełnić samobójstwo, gdy chłopak, w którym się zakochała ją rzucił. Wtedy, gdy matka była jej potrzebna, to kobiety nie było przy niej. Gdyby nie Jack, dziewczyna byłaby martwa.

- Ładnie to ty dziewczyn nie traktujesz! – Brewer spojrzał z niedowierzaniem na Phila.

- A co ci do tego?

- A to mi do tego, że przed chwilą była tu Kim, ale jak zobaczyła co zrobiłeś tamtej dziewczynie, pokręciła zrezygnowana głową i odeszła.

- Co??? – Jack uświadomił sobie, że coraz bardziej pogrąża się w oczach Kim. Wstał szybko od stolika i pobiegł szukać Crawford. Znalazł ją na przystanku.

- Kim…

- Tak widziałam. Ładnie traktujesz dziewczyny, nie powiem!

- Kim zamknij się! Nie rozumiesz!

- Oh! Rozumiem i to za dobrze! – nagle spostrzegła, że Brewer się do niej zbliża. Objął ją w talii i przyciągnął do siebie.

- Co teraz? – dziewczyna nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż Jack zaczął zbliżać się do jej ust…

I jak? Mam nadzieję, że się podoba ;D 

Pozdrawiam Ola Howard ♥